Door het Caledonisch kanaal

Het Caledonisch kanaal is begin 19e eeuw aangelegd om een veiliger route tussen Oost- en West-Schotland te creëren voor de scheepvaart die anders gedwongen was via de Noord, door de gevaarlijke Pentland Firth, te varen. In feite zijn het een aantal gegraven kanalen die vier natuurlijke meren in de Great Glen Fault met elkaar verbinden: Loch Dochfour, het bekende Loch Ness, Loch Oich en Loch Lochy. Om de hoogteverschillen te overbruggen zijn er - voor die tijd - enorme sluizen gebouwd, vaak in een aantal trappen achter elkaar. Maar toen het kanaal eenmaal klaar was, na zo'n 20 jaar, waren de schepen zo veel groter, en waren de tijden zo veranderd, dat het kanaal door de commerciële vaart nauwelijks gebruikt is. Vooral pleziervaart had en heeft er dus lol van.

Voor de in totaal 50 mijl moet je wel even tijd uittrekken, want het schutten van met name de grote, getrapte sluizen (Fort Augustus heeft er 5 achter elkaar, Banavie 8!!) kost je zo 1,5 tot 2 uur. Het is de bedoeling dat je met de lijnen in de hand naar de volgende etage loopt, en daar weer vastmaakt.
Op verschillende plaatsen langs het kanaal zijn pontons waar je voor de nacht aan kunt leggen.

Vannacht lagen we achter Kytra lock, helemaal in ons eentje, op een zeer idyllisch plekje. En in complete stilte, waar vind je dat nog? Nu zijn we aanbeland in Laggan locks, op het hoogste punt van het kanaal. Van hier af dalen we weer af naar zeeniveau.
Vanmiddag een fietstochtje gemaakt in een "sparsely-populated,potentially dangerous mountain country" aan de noord-west kant van Loch Lochy (ja, zo staat het op het bordje). Nou, ze bedoelen dat je daar de bergen in kunt, en dat je je daar moet kunnen redden omdat er vrijwel niemand woont. Op de fiets valt het wel mee ;-).

Naar de westkust!

Uiteindelijk besloten de Orkneys maar even te laten voor wat ze zijn. Wil je daar naar toe, dan moet namelijk alles je gunstig gezind zijn: absoluut geen springtij, want in de Pentland Firth stroomt het als een gek (de pilots die je er op na slaat geven zulke afschrikwekkende signalen af dat je de neiging krijgt er al helemaal niet overheen te willen) en ook nog een windje onder de 4 Beaufort en de goede kant uit. Om in Wick te komen hadden we sowieso al verkeerde wind en donderdag is het ook nog springtij. Dus dat had wachten op betere tijden betekend, en we willen eigenlijk door.

Kortom: vanuit Whitehills zijn we gisteren doorgevaren naar Inverness. Veel regen onderweg, beetje onweer, zeer wisselende winden, beetje spanning in de Inverness Firth (ook veel stroming, en niet al te diep) maakten dat we 's avonds "de knuip aaf" hadden, zoals ze in Limburg zeggen. En nu zitten we dus op het Caledonisch kanaal, op weg naar de westkust. Lekker een weekje rustig aan. We zijn erg benieuwd naar de andere kant van Schotland. Moet fantastisch zijn.

Het weer is op dit moment alleszins redelijk. Wel grijzig, af en toe een zonnetje, en zo'n graadje of 17. Houden zo!!

Peterhead - Whitehills

Op een boot is er altijd werk, dus hebben we na aankomst in Peterhead in dichte mist en bij 10 graden de pockets waar de zeillatten in zitten gerepareerd (die waren er met hun scherpe kopse kanten dwars doorheen gegaan), wat onvolkomenheden in de radar en stuurautomaat hersteld, en lekker warm in de kajuit (buiten storm en regen) vaarplannen voor de komende trajecten gemaakt.

Daarna het nodige ondernomen. Want niks te beleven in Peterhead is natuurlijk niet helemaal waar. Het stadje is redelijk armoedig en doods, maar wel is er de Formantine-Buchan way, een tot fietspad getransformeerde spoorweg. Die brengt je snel buiten de stad, waar het landschap alleraardigst is. We zagen koolzaadvelden, volop brem, meidoorn, lijsterbes, klokjesbloemen en wilde viooltjes in de berm, en een ree midden op het fietspad.

Ook zijn we langs de kust naar (de ruine van) Slains castle gefietst. Dit kasteel aan de kust zou Bram Stoker geïnspireerd hebben tot de creatie van de Dracula-figuur. Langs het kasteel loopt een prachtig kustpad,, dat o.a. leidt naar Bullers o'Buchan, een natuurlijke boog over het water die is ontstaan doordat het dak van de oorspronkelijke grot instortte.

Inmiddels zijn we in Whitehills beland. Vanochtend vroeg uit Peterhead vertrokken met de bedoeling naar Wick te varen, maar de sterke stroom bij Rattray Head en ook het ontbreken van wind maakten dat we totaal niet opschoten. Omdat we niet in het donker in Wick wilden aankomen, hebben we het roer (letterlijk) omgegooid en zijn we naar Whitehills in de Moray Firth gevaren. Bij aankomst was het daar laag water, en zaten we twee maal vast: één maal in het toegangskanaal, één maal in de haven zelf. Nee, echt diep is het hier niet.

Van North Shields naar Peterhead

Newcastle hebben we dit keer niet bezocht. De rustdag ging voorbij met wat kluswerk, boodschappen doen en een bezoekje aan de Prince of Wales, "also known as The wooden doll" (omdat er zo'n houten pop die als scheepsfiguur heeft gediend buiten staat). Aldaar troffen wij dezelfde mensen als vorig jaar. Zij zijn regulars, maar wij dus ook bijna ;-),





Inmiddels zijn we weer 156 mijl naar het noorden opgeschoten, en liggen we in Peterhead. Onderweg was er niet veel te zien daar we zo'n 30 mijl uit de kust voeren. Hooguit een paar vrachtschepen, wat jan-van-genten en een paar papegaaiduikers. Vanmorgen vroeg was er nog minder te zien, want het zat werkelijk potdicht van de mist.
De twee vrachtschepen die op nog geen halve mijl langskwamen hebben we alleen op de radar en de AIS gezien. Doodeng!

In Peterhead is werkelijk niets te beleven. Het is wel een prima aanloophaven en een goede uitvalsbasis als je hetzij richting Orkneys hetzij richting Inverness wilt. Hopelijk komen we hier niet verwaaid te liggen (-;.
De komende dagen schijnt er nogal wat wind te komen. We wachten het maar af.

Newcastle (of beter: North Shields)

30 uur varen, 198 mijl verder zijn we in Newcastle. Of eigenlijk in North Shields. De bekende veerboot gaat ook helemaal niet van Amsterdam naar Newcastle, zoals in de folders staat, maar van IJmuiden naar hier. Maar goed, het is aan de Tyne, en iets verderop ligt inderdaad Newcastle. De wind kwam deze tocht werkelijk uit alle richtingen (veranderlijk, heet dat), en was van zwak tot zo hard dat we uiteindelijk zwaar gereefd de laatste 10 mijl aflegden. Maar we mopperen niet, want de zee was vlak, en de hemel prachtig blauw. Onder helling zien een zeilboot, en een persoon in die zeilboot, er ongeveer zo uit (beide foto's zijn eigenlijk niet gemaakt op die laatste mijlen, want dan maak je geen foto's meer ☺)

Morgen maar een rustdagje, want ons ouwelui gaat zo'n overtochtje niet in de koude kleren zitten. Daarna verder naar het noorden. Moeten nog even plannen hoe we dat gaan doen.

Lowestoft

Na een aantal dagen storm in IJmuiden zijn we nu dan toch op pad. Gisteren (13 mei) om 12 uur weggevaren en na 20 uur in Lowestoft aangekomen. De eerste helft ging als een speer, maar de snelheid liep in het tweede stuk flink terug.
Rond half tien 's avonds werden we een hele tijd vergezeld door twee dolfijnen, die naast de boot, en zelfs voor de boeg aan het springen waren. Blijft een geweldige ervaring. Met een beetje moeite kun je ze op de foto zien.

Het weer is prima, nu wachten op goede winden om door te zeilen naar het noorden (Newcastle). Het lijkt er op dat dat deze week gaat lukken.