Galway Bay en verder

’s Zaterdags vertrekken we om 6 uur ’s avonds vanuit Valentia Island naar Inishmore. In de Blasket Sound hebben we de stroom niet echt mee . Los van de Blasket-eilanden  staan er hele vreemde rotsformaties overal om ons heen. Er is eerst vrij weinig wind, terwijl de zee heel erg knobbelig is. 

Gelukkig komt er gaande de nacht meer  wind, en als  we verder uit de kust komen wordt ook die rustiger. Het is wel een stikdonkere nacht. Een beetje spooky! Maar om 3 uur wordt het al ietsje lichter. Om half 7 zijn we in de Gregory’s Sound, tussen de eilanden Inishmore en Inishmaan. Een uurtje later  liggen we met lange lijnen vast aan de kade. Het verval is hier ruim 4 meter. Het zou hier druk met boten moeten zijn, maar er ligt niemand.

Inishmore is één van de Aran-eilanden, in Galway Bay. Bekend (naar het schijnt) van de film The man of Aran uit 1934, een kruising tussen documentaire en fictie over het harde leven op dit ruige eiland. Na even uitpuffen gaan we het gelijk verkennen. Uiteindelijk fietsen we er 3 dagen rond. Het is een bizar en spectaculair karst-landschap: overal geërodeerde kalksteen in de vorm van rotsen, een soort grote plavuizen en kleinere keien. En dan is het hele eiland ook nog doorsneden door een eindeloos aantal muurtjes gevormd door opgestapelde stenen. Op dezelfde manier zijn er zo’n 3000 jaar geleden op de rand van de kliffen een aantal forten gebouwd. Black Fort, en de omgeving ervan, is het meest indrukwekkend. Het lijkt wel een maanlandschap.

Woensdag gaan we met de ferry en de bus naar Galway, met een middeleeuws centrum.  Klein, maar wel erg sfeervol. De volgende dag weer vroeg op om de volgende kaap te gaan ronden, Slyne Head. Voor het weekend wordt slecht weer voorspeld, dus we willen in één keer door naar Clifden, waar je goed beschut schijnt te liggen. Na Slyne Head wordt de zee een stuk rustiger, en om 11.30 liggen we aan een ton. Weer 42 mijl aan het triplog toegevoegd!

De mensen van de bootclub zijn ontzettend gastvrij.  Ze bieden ook  aan om, als we dat willen, onze jerrycans met diesel te vullen. De volgende dag worden ze vol aan boord afgeleverd. Hier aan de westkust zijn namelijk nauwelijks of geen mogelijkheden om aan een pier te liggen en diesel te tanken. Je bent behoorlijk op jezelf aangewezen in deze contreien, ook als het gaat om douchen, water tanken en electra. Zuinig doen met stroom dus!

In het typische Connemara-landschap (rotsen, moerasland,meren en  bergen op de achtergrond) fietsen we o.a. de tocht langs  de ruines van het hier gelegen “wireless station” van Marconi. Een heel goed gemaakt buitenmuseum. En de prachtige Sky Loop. Hoog dus, zodat je enorm ver kunt kijken.
Het weekend is inderdaad nogal winderig, en regenachtig (de laatste weken is het sowieso een komen en gaan van Atlantische fronten), maar de deining die in de baai binnenkomt is goed te doen.  In principe maandag verder naar Inishbofin, wat een prachtig eiland schijnt te zijn.

Daar zijn we inmiddels, maar daarover later meer.