I
Zo fietsen we dus vanuit Ribeira een flink stuk naar het 'Complexo dunar de Corrubedo e lagoas de Carregal e Vixán'. Om het bezoekerscentrum via binnendoorweggetjes te bereiken wordt een beroep gedaan op google maps.
Ter plekke uitvoerige uitleg (in het Engels!) over mogelijke wandelroutes. We gaan naar de zoutwaterinlaat, een soort van Slufter. Veel zoutminnende planten en bloemen onderweg, waaronder zeekraal. Terug over het strand. Prachtig!
,
We wisten al dat ze in Spanje laat eten, maar als we 's avonds om 20.30 uur naar het clubhuis van de marina gaan, krijgen we te horen dat de keuken vanaf 22.00 uur open is. Pff. Wel lekkere tapas bij het biertje, maar 22.00 uur is ons te laat. Uiteindelijk meldt de ober dat we om 21.00 uur wat kunnen krijgen. Heerlijk, trouwens, ook de wijn, een albariño uit het grensgebied tussen Spanje en Portugal.
De volgende dag gaan we een stuk noordelijker voor anker, bij Escarabote. Fietsen en tassen aan land brengen met de bijboot is een hele klus. Zeker als je na 1 uur fietsen, en 2 uur teruglopen vanwege een lekke band (of liever: een lek ventiel) de hele onderneming weer moet herhalen.
We verkassen dus naar de marina van Cabo de Cruz, op een half uurtje varen. Een soort van schiereiland dat uitsteekt in de ria. Daar heb je de fietsen zo aan land. Er loopt een mooi 'sendiero azul', een blauwe (loop)route langs de kust. Voor het overgrote deel ook te fietsen. Leuk, en langs superrustige weggetjes. Onderweg een mooi wrak. Op het meest noordelijke punt de 'igrexa de san christovo'. Die moeten we zien natuurlijk. Is nog heel leuk ook.
De ria is weer helemaal ingesteld op de visserij, vooral op de kweek en oogst van schelpdieren. Overal 'viveros' of 'bateas', platforms in het water waar mosselen gekweekt worden, kleine bootjes met duikers, en op de stranden bij laagwater mensen die met schoffels en harken de schelpdieren onder het zand vandaan halen.
We verlaten Cabo de Cruz, het is warm en benauwd, en landen 7 mijl verder in Vilagarcia de Arousa. Onweer, wat regen, en de dag erna grijs, maar droog. Volgens de pilot is Vilagarcia 'an unappealing town', maar de 'ruta historica' leert dat dat best meevalt. Het oude gedeelte met het Pazo de Vista Alegre uit de 16e eeuw (een pazo is een soort grote stenen villa, er zijn er een heleboel van hier), het tegenoverliggende dominikaner klooster en het Castro de Alobre is heel erg de moeite waard. Overigens zie je her en der ook nogal wat vergane glorie.
Van hier uit kunnen we met de trein naar het historisch interessante Padrón, dus dat wordt de volgende activiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten