De laatste stukjes

In dit deel van Spanje vind je een groot aantal afgedankte conservenfabrieken.  De techniek van het zouten en conserveren van vis is door de Catalanen naar Galicië gebracht. Vroeger leefde men hier niet van de visvangst, kennelijk omdat er genoeg op het land groeide en bloeide om van te leven. In San Xulian is de oude conservenfabriek omgetoverd tot museum annex oficina de turismo. In Aldán tot een prachtig hotel, A casa de Aldán. We staan buiten te kijken, en worden door de eigenaar uitgenodigd een kijkje binnen te nemen. Als extraatje biedt hij heerlijk koud water aan. We hebben  gefietst en zien er kennelijk wat verhit uit. Binnen staan nog de oude muren, en onder de glazen vloer zie je de ruimtes waar de vis bewaard werd. Onze ankerplaats is ook voor de ruines van zo'n oude conservenfabriek, en in Cangas staat het indrukwekkende industriële erfgoed van de Massó-fabriek. In Santa Uxia de Ribeira zie je hoog boven het stadje het enorme complex van Frinsa, de moderne variant.Van Cabo de Cruz zeilen we eerst op San Vicente do Mar, aan de zuidkant van de ria de Arousa. We moeten aanleggen aan een mobiel ponton, maar blijken slechts één nacht te kunnen blijven vanwege een regatta die dat weekend gaat plaatsvinden. Jammer, want het uitzicht is er prachtig. We doen nog wel de indrukwekkende wandeling naar Punta Miranda, dwars door enorme rotspartijen. Helaas geen fototoestel bij me (-;.

Omdat er nogal forse wind wordt aangekondigd, besluiten we voor even naar Punta Lagoa terug te varen. Daar liggen we goed, en kunnen we nog even verder werken aan het project "bijboot in opgeblazen toestand op het voordek stouwen". We hebben 'm namelijk een aantal keren achter ons aan gesleept,  en bij vlak water is dat geen probleem, maar bij te veel atlantische golfslag komt ie je in de surf achterna. We hijsen hem nu omhoog met de fokkeval, over de zeereling, en dan omgekeerd op het dek. Lei maakt een speciaal houten steuntje waar de spiegel in rust. Blijkt allemaal prima te gaan.

Als we nog eens naar Bouzas fietsen, een oud deel van Vigo, ontdekken we een fietspad langs de ria met allemaal beelden van vissen. De laatste foto is van de percebe, oftewel rankpootkreeft. Ziet er uit als een dinosauruspoot, en komt vooral hier, aan de Costa da Morte voor. Heel duur, want het vangen ervan schijnt heel gevaarlijk te zijn.

Na twee nachtjes ankeren in de Ensenada de San Simon, onder de Randebrug door, gaan we weer noordwaarts, de ria de Aldán in. Nog nooit zo veel ankeraars bij elkaar gezien! Wel een hele mooie, beschutte baai, die diep naar het zuiden loopt. 

Het grappige is dus dat we al fietsend zo in Cangas zijn, in de ria de Vigo. Fietsend op het "Senda azul", het blauwe kustpad, komen we langs de "furnas de Santa Marta", enorme gaten die de zee in de rotsen heeft geslagen, en door de "tunél  de Areamilla", een lange, smalle tunnel door een rotspunt. In de plaatselijke supermarkt kopen we de lokale albariño (in fles zonder etiket) voor een habbekrats. Heerlijk fruitig!

Met behulp van Wikiloc, een handige app om routes te vinden, lopen/klimmen we naar een hoog rotspunt waar we twee ria's in kunnen kijken. Op dezelfde manier vinden we in de ensenada de Limens de route naar het mirador "balcon do rei". Vorig jaar hadden we dat vergeefs gezocht. Na afloop van al dat wandelen en fietsen duiken we natuurlijk geregeld het water in. Maar dat blijft toch aan de frisse kant, zeker als je vanaf de boot gaat zwemmen.

En zo komen we de dagen door, tot we zondags terugvaren naar Vigo. Nu begint het serieuze werk: de boot moet winterklaar gemaakt worden. En dat terwijl het weerbericht voor maandag 32 graden aangeeft. Nou ja, dan droogt alles lekker, zullen we maar denken. Donderdag wordt de terugreis aangevangen, en worden we van bootjesmensen weer landrotten.