donderdag 22 augustus 2019

De hop, en meer

Zo heb je nog nooit een hop gezien, zo zie je er zo'n 10 tegelijk. Vanuit El Rompido fietsen we over een zanderig mountainbikepad (zwoegen (-:) naar de Laguna de Portil. Een natuurgebiedje, omgeven door duinen met een diverse vegetatie. En daar zien we ze, opvliegend vanaf de grond. De volgende dag ergens anders weer een paar. Niet zo gek natuurlijk, want de hop is hier een standvogel. Maar wel erg leuk!!

Het is ff rekenen om van El Rompido naar Ayamonte te komen. Beide havens moet je eigenlijk rond HW uit respectievelijk in. Twee uur voor HW weg uit El Rompido zou echter moeten kunnen nu het springtij is. Dat doen we dus. Met de ebstroom de Guadiana op om in Ayamonte te komen blijkt niet echt een probleem.

De Guadiana is de grensrivier tussen Spanje en Portugal. Ayamonte, aan de Spaanse kant, is één van de leukste stadjes die we tot nu toe gezien hebben. Prachtige pleintjes, smalle straatjes die 's avonds bomvol zitten, en grappige gebouwen. Ook op de fiets is er veel te beleven. Naar Isla Canela en Isla Christina. Isla Canela, net als Christina gelegen op een natuurlijk eiland, is een zogeheten 'urbanización': een conglomeraat van vakantieappartementen, vaak in de vorm van een soort sprookjeskastelen. Niet onze 'cup of tea'. Isla Christina heeft wel een leuke, authentieke kern.
De mooiste tocht gaat naar het noorden, langs de Guadiana op. Een heuvelachtig, verlaten, geel-groen landschap. Hier en daar een huis. Je bent er alleen (net als op onze andere fietstochten trouwens). De terugweg is heel mooi, maar vrij heftig, over een aantal colletjes. En dat bij een graadje of 30. Je krijgt het vochtverlies bijna niet bijgedronken.
We doen het nog eens over door eerst naar Villablanca te rijden over een weggetje dat de 'camino viejo de Ayamonte' heet. De oude weg naar Ayamonte dus. Dwars door ruig terrein, langs een groeve,    over heuvels. Maar het venijn zit in de staart: dichtgegroeide paadjes die ook nog vol water staan. Met war fiets optillen (en natte voeten) komen we er. Villablanca blijkt een authentiek binnenlands andalusisch stadje. Compleet wit natuurlijk. De terugweg gaat weer door de heuels van de Andévalo, richting Guadiana. Zo'n 35 km bij elkaar, maar op dit terrein een complete dag fietsen.





Geen opmerkingen: