Pobra de Caramiñal heeft een fijne ankerbaai. Ook handig is dat je er met je bijboot naar een steiger achter in de haven kan. Er komt een blusvliegtuig over dat als oefening vlak bij ons water schept, een rondje draait, en het water ook weer uitspuwt. Tamelijk spectaculair.
Het stadje zelf is levendig, en heeft een kleine, maar mooie historische kern. De kerk staat in de steigers, maar is toevallig open, vanwege een begrafenis. De koster wijst ons trots een prachtige nis met in steen uitgehakte sculpturen.
Het binnenland tussen de ria de Muros en deze ria heet de Barraña. De hoogste bergtoppen zijn er rond de 600 meter. Vanuit Pobra kun je een aantal mooie, maar zware tochten omhoog maken. De meeste zijn wel rond de 20 km. lang. Dat vinden we wat veel. Maar met behulp van Komoot maken we zelf een route naar A Curotiña, een miradoiro oftwel uitzichtspunt. Het blijkt een zware klim. Over paadjes met losliggende rotsjes gaat het continu omhoog tot zo'n 500 meter. Dan wel prachtige uitzichten natuurlijk.
Er komt hier in Pobra een fiesta aan, dat van de patroonheilige van de kerk, Carme do Castelo. Iedere ochtend worden er 21 zogenaamde palenquebommen afgevuurd. 's Avonds een sardiñada, een sardinefeest (het regent dus dat slaan we maar over), en muziek natuurlijk. Het eerste festival begint om 23.30!! uur. We houden ons hart vast, maar gelukkig valt het qua geluidsniveau mee. Het folkfestival van de avond erna geeft meer overlast. Overdag in de stad overal rondtrekkende gezelschappen die doedelzakmuziek spelen, dansen en zingen. In het park een klassiek concert.
Van Pobra varen we op San Vicente do Mar op het schiereiland van O'Grove. Onderweg weer heel veel dolfijnen. Een stuk of vijf zwemmen precies voor de boeg met de boot mee. Het blijft een geweldig gezicht.
Het schiereiland van O'Grove ligt aan de noordkant in de Ria de Arousa. We ankeren bij San Vicente, aan de zuidkant, in het gebied dat Piedras Negras heet. Een fantastische plek, vooral omdat je een enorm wijd uitzicht hebt naar het zuiden, waar o.a. het eiland Ons ligt.
San Vicente do Mar is wat meer toeristisch, met campings, vakantieverblijven, de nodige chiringuitos (strandtenten) en het enorme strand bij A Lanzada, maar dan nog is het totaal niet hectisch.
Aan de zuidwest kant loopt vanaf Punta Miranda een prachtig pad over houten plankieren, langs kleine strandjes en vooral imposante rotspartijen met allerlei interessante en grappige vormen.
Naar O'Grove zelf -met ook wat meer toerisme- is een leuk tochtje. Op de kleine weggetjes langs de kust naar Porto Meloxo is het soms meer lopen dan fietsen vanwege de rotspartijen, maar zo zie je nog eens wat. Een droogvallende baai met een bruggetje erover, een paard dat in het water rondstapt. een groep kanoers.
Het groene gedeelte op de kaart hierboven is het zogenaamde Complexo Intermareal Umia-O'Grove, ook wel de Ensenada de Vao genoemd. Het is een beschermd gebied vanwege de vele vogelsoorten die hier komen. We proberen er een stuk langs te fietsen via het pad van Padre Sarmiento, een variant van de Camino de Santiago. Aan het begin spotten we direct al lepelaars. Het is er nu, met laagwater, prachtig. Er staan op de kant de nodige "teilleiras", oude steenfabrieken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten