Van La Coruña naar het zuiden

vertrek uit La Coruña

Van La Coruña naar Camariñas is het rustig zeilen. De Code Zero gaat op, we lopen 7 knopen. En dan opeens een enorme, lang aanhoudende windvlaag. De stuurautomaat begint te piepen, we loeven gigantisch op, lopen uit het roer en het voorzeil begint water te scheppen. Zie nou die lap zeil maar weer eens weg te krijgen. Da’s hard werken!! Soms is zeilen topsport -;)

aanloop Camariñas

Het haventje van Camariñas is leuk, maar aan de kleine kant. Onze Amerikaanse buurman (uit Argentinië) ligt op de kop van de steiger. Wij steken met het halve schip de haven in. Het waait nogal deze dagen, vanuit het noord-oosten, en het probleem met de ria’s is dan dat de wind, blazend  door de dalen, een tunneleffect krijgt en veel harder is dan op open zee. ’s Avonds liggen we heen en weer te dansen in 7 à 8 Bft. Later merken we dat het hier vaak zo gaat: ’s morgens nauwelijks wind, ’s middags begint het te waaien, en tegen de avond is er meestal royaal wind.

In Camariñas gaan we fietsen door de binnenlanden, met het kaartje dat we van de havenmeester krijgen, en worden enorm verrast door het prachtige landschap. Boven op de berg een enorm windmolenpark, maar ook grillig gevormde rotsen waarin vaak (dieren)figuren te herkennen zijn. Beneden verlaten stranden, azuurblauwe zee, en zelfs een heus duin. En zicht op de vuurtoren Faro Vilan. De dag erna komen we ook nog in Ponte do Porto, met een oude brug, een kasteel, een oude molen en een kapel. Er is een complete houten promenade omheen gebouwd, maar zo te zien komen er weinig toeristen.

Faro Vilan

Olifantje!

strand met een heus duin

monding ria de Camariñas

timpaan kapel Ponte do Porto

Het haventje van Camariñas heeft een clubgebouw met restaurant, waar het altijd druk is. We krijgen eerst een tapa en eten er een heerlijke paëlla al mariscos (met zeeschelpdieren).

niet zo maar een tapa

 paëlla al mariscos

ook niet te versmaden: eigengemaakte pimientos del patron

En dan weer op pad, naar de eerste ria van de zogenaamde Rias Baixas of Bajas (die in het noorden heten de Rias Altas), de Ria de Muros y Noya. We zeilen langs Cabo Finisterre, een enorme steenklomp, die beschouwd wordt  als het einde van de antieke wereld. Veel pelgrims naar Santiago de Compostelle gaan hier nog naar toe, als echt eindpunt van hun pelgrimage.

Cabo Finisterre of Fisterra

Portosin  ligt aan de noordoever van de ria de Muros, en is vooral een badplaats. De marina is prima, maar voor de supermarkt moeten we een steile heuvel op. Om te ontdekken dat ie dicht is vanwege het zoveelste fiësta, dit keer dat van San Roque. We verkennen de omgeving weer met de fiets, en doen ook voor de verandering een wandeling de binnenlanden in. Zo kom je in kleine gehuchtjes, en zie je hoe de mensen hier leven.

overal graanschuurtjes op paddestoelenpalen

en overal zonnewijzers

onderweg meloen!

In de haven komen we toevallig Peter Hayden tegen. We “kennen” hem van een artikel in Yachting Monthly, en van de rally die hij net mede heeft georganiseerd voor leden van de Ireland Cruising Club. Hij zeilt al jaren in dit gebied, en kan ons prima adviseren over geschikte havens om de boot voor de winter neer te leggen. Daarover later meer.