Van Mallaig naar de Hebriden

Mallaig heeft als attractie de Jacobite stoomtrein. Iedere dag rijdt die 2 maal op en neer van Fort William naar Mallaig. Ruim vooruit te boeken, want helemaal vol! Dat levert Mallaig een stroom toeristen op die dan op het middaguur alle eetgelegenheden bevolken, en daarna weer terug rijden. Schijnt een enorme belevenis te zijn. Voor ons niet haalbaar want (a) vanuit Mallaig kun je niet heen en weer en (b) als je zeilt is voor een bepaalde dag boeken ook niet echt verstandig. Maar het was erg leuk om 'm te zien stomen (dat hadden we trouwens in Fort William ook al gezien).

Vanuit Mallaig naar het noorden kom je door twee engtes, Kyle Rhea en Kyle of Loch Alsh. Daar kun je tot 8 knopen stroom tegenkomen, en dat zou achteruit varen betekenen en zeer onrustig water☹. Maar met het nodige rekenwerk kwamen we er zonder kleerscheuren doorheen. Daarna onder de Skye bridge door. In de engtes (en trouwens ook alle dagen daarna) een heleboel zeehonden in het water gespot. En ook weer wat puffins.

Na de "kyles" voeren we Loch Carron op, en deden Plockton aan. Volgens de gids "arguably the most attractive village on the entire north west coast". En ze hebben gelijk: een zeer pittoresk dorp in een prachtige baai. We lagen nog niet aan een meerboei of er kwam een bijbootje op ons af met daarin: Andy en Janice. Die hadden we 3 jaar geleden in Ipswich ontmoet, waar ze een Samoa 47 (zelfde boot als wij hebben) aan het afbouwen waren. Het plan was om die te gaan gebruiken bij de chartervaart op met name Groenland en IJsland. Sinds afgelopen oktober is ie af en varen ze er mee rond. Ongelooflijk toeval dat we die daar troffen!!

Inmiddels zijn we via Loch Gairloch in zeer dichte mist naar Lewis gevaren, het grootste eiland van de Outer Hebrides. Stond bij Lei al een poosje op het verlanglijstje, en nu zijn we er dan. Dit zal wel het noordelijkste puntje worden dat we aan gaan doen.

De laatste dagen was het weer nogal grijzig, en erg mistig, maar bij de nadering van Lewis ging zo waar de zon schijnen. Het voelt een beetje aan als aankomen op Terschelling: eilandgevoel, niet al te warm, maar heldere luchten. En toch voelt het ook weer een beetje als aankomen in de bewoonde wereld, want de afgelopen dagen waren we redelijk afgesneden: nauwelijks of geen winkels, vrijwel geen bereik met de telefoon en al helemaal geen internet of wifi. En dat hebben ze hier in Stornoway dus allemaal wel.
De komende dagen gaan we de boel maar eens verkennen. Hopelijk lukt dat met het fietsje!!